Toen we terug kwamen zijn we allemaal naar de kamer gegaan en hebben we wat gerust en een beetje voorbereid voor het toonmoment van die avond.
Na de heerlijke spaghetti hebben we nog even geoefend en dan was het tijd... ZENUWEN!!
Wij waren de voorlaatste groep en hierdoor zagen wij alle andere groepen eerst gaan en hierdoor kregen we nog meer zenuwen omdat we echt zotte dingen zagen!
Maar als ik eerlijk mag toegeven, ik vond ons zelfgeschreven gedicht echt goed en pakkend:
We zijn allemaal maar mensen,
de ene met een klein, de ander met een groot verdriet.
Maar als de wereld helemaal veranderd en het is als niemand me ziet.
Dan kan ik alleen maar terugkijken, meer heb ik niet.
Dan is er nog die foto, die ene prent.
Die me hoop geeft in een land, waar niemand me kent.
De laatste groep is opgekomen en de klok slaagt 22u40. Ik ben moe, ik weet dat het de laatste avond is, maar ik ga nog even naar de kamer. Daar nog wat kletsen met vrienden
en dan slaapie doen... zzzzz
en dan slaapie doen... zzzzz
Slaapwel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten